Levenslust!

Terug

Als ik het strand van Terschelling oploop, gebeurt er iets bijzonders met me. Tranen beginnen te stromen, zonder dat ik echt precies weet  waarom. De wind waait om me heen en lijkt alle zorgen en ballast mee te nemen, het voelt bijna alsof ik bij elke windvlaag schoon waai. De wind lijkt dwars door me heen te blazen…..neemt alles mee wat niet meer bij me hoort en past. Een soort van spiritueel afstoffen.

Ik wandel uren en uren op het lege, brede strand. Ik schuil in de duinen. Ik sta op een duintop en schreeuw de longen uit mijn lijf. Het lijkt alsof ik in deze dagen opruim, achterlaat, opschoon en oplaad. Het ritme van de zee geeft me rust en zachtheid. De wind brengt met elke vlaag nieuwe kracht mee. “De natuur als therapeut”,  bedenk ik me.  Ik lach als ik de symboliek, van wind mee en van wind tegen, letterlijk voel.

Deze “retraite” met mezelf valt precies in mijn periode van verlof. Alsof het zo moest zijn, had ik binnen één week mijn 8 weken verlof geregeld. Tijd om op adem te komen, tijd voor mezelf. Na jaren van rouwen, nalatenschappen, ontelbare keren afscheid nemen en overleven, bleek dat de rek er bij mij wat uit begon te raken. In een opeenvolgende, ogenschijnlijk niet eindigende, periode verloor ik mijn beste vriendin, dierbare vrienden en – heel plotseling – mijn moeder.  Het was nu tijd om goed voor mezelf te zorgen en serieus te nemen wat ik voelde.

In de eerste weken van mijn verlof bleek de grootste worsteling die met mezelf te zijn: ik móest van mezelf genieten, leuke dingen doen en dat gaf onrust. Na 3 weken ontdekte ik dat dit verlof niet ging over passen vooruit maken maar juist over een pas op de plaats maken. De essentie bleek dat het ging over zijn met mezelf en dat wat zich aandiende.

Onderstaand citaat van Hannah Cuppen  uit haar boek Liefdesroep bleek mijn mantra, opdracht en houvast:

“Als verdriet in de weg zit, is het moeilijk voelen waar je hart echt blij van wordt. Vreugde en verdriet komen uit dezelfde bron. Als we verdriet niet voelen, kunnen we ook niet bij geluk. Als verdriet er mag zijn en naar buiten mag komen, dan wordt het hart vrij en kan ook de liefde weer voluit stromen. Er ontstaat meer ruimte in je lijf en je kunt weer dieper ademen".

En dan komt er met elke ademteug weer levenslust in mij.

Op de boot  terug van Terschelling voel ik de verandering in mijzelf. Het is lichter, stromender en er begint iets in me te borrelen.  Zou het? Ik durf het bijna niet te geloven. Komt mijn levensvreugde echt terug? Voel ik daar levenslust?

Een paar weken later begeleid ik samen met vriendin-collega Ans onze eerste Latifa-reis. Deze reis is opgebouwd rondom mijn favoriete meditatie (Latifa is het gebed van de zachte kracht).  Aan het eind van de week zitten we samen bij de open haard van onze casa rural  te genieten van deze week. Zomaar ineens voel ik diepe ontroering opkomen en met een brok in de keel en tranen in de ogen kijk ik Ans aan.

“Ik ben er weer”, zeg ik zacht.  Het raakt zo diep. “Ik leef weer echt, voluit, met alles”. Het is een kostbaar moment, bijzonder en emotioneel. Het is de stap die ik zo vaak met mijn patiënten en reizigers bespreek… Het is de stap van overleven naar weer leven.

Met volop levenslust begint voor mij een nieuwe levensfase. Tijd om mezelf en mijn hart weer centraal te mogen stellen, om te genieten van het leven, met licht en donker. Met mijn hervonden levenslust.

IK LEEF!