Ik Besta, dus Ik Verlang

Terug

Ik verlang… de tweede fase in de prachtige Latifa-meditatie, die je beslist kent van onze spirituele reis, Latifa-reis. Toen ik laatst in mijn eentje en met mijzelf een week op retraite was in Andalusië, voelde deze fase voor mij heel belangrijk om te onderzoeken. Niet alleen in mijn rol van directeur van Mi Cuento Reizen, maar zeker ook privé. Wát verlang ik nou eigenlijk?  Ik heb het altijd een best moeilijke plek gevonden om mij mee te verbinden. En dat was dit keer niet echt anders, maar dat werd het wel.

Verlangen, een prachtig, soms schrijnend, soms vreugde gevend levensthema, dat verbonden is met je tweede chakra, daar onder in je buik bij je schaambeen. Hoe mooi ook dat woord, schaam-been. Een van de blokkerende emoties voor dit gebied is het gevoel van schaamte (vaak samengaand met schuldgevoelens). Schaamte is mij niet vreemd. Door allerlei gebeurtenissen in het verleden, vind ik het soms moeilijk om mij helemaal te laten zien. Dat gaat steeds beter met betrekking tot wie ik in wezen ben, maar met betrekking tot mijn diepste verlangens, kost mij dat moeite en voel ik schaamte of angst voor afwijzing of om grenzen bij een ander of mijzelf te overschrijden.

Veel te vaak stop ik dat verlangen dan maar weg. Ik besluit bewust of onbewust dat het er niet mag zijn. Vooral in relaties of als ik verliefde gevoelens voel, of vlinders en aantrekking, vind ik van mezelf dat het verlangen er niet mag zijn. Als ik niet gelijk voel dat degene naar wie mijn verlangen uitgaat hier open voor staat, voel ik een groot gevoel van schaamte en druk ik het weg. Soms, als ik voel dat de ander ook een soortgelijk verlangen heeft, maar iets geheel anders, of meer, verlangt dan ik kan geven, moet mijn verlangen ook aan de kant. Ik wil namelijk vooral de ander niet een verkeerd idee geven.

Zo blijf ik al een groot deel van mijn volwassen leven  behoorlijk wat verlangens in mijn eigen gebouwde gevangenisje  stoppen. Achter slot en grendel. Hop! Nooit meer naar omkijken. Want omkijken betekent verdriet van niet-vervulling en afwijzing of angst om mezelf te verliezen en mijn eigen – of die van een ander - grenzen te overschrijden. En als je dat maar vaak genoeg doet, dat wegstoppen, word je het daadwerkelijke verlangen ook steeds minder gewaar, weet ik inmiddels. Sterker nog, het beïnvloedt wie ik ben: de speelse, creatieve vrouw in mij gaat helemaal op slot en beleeft dan geen levensvreugde, en vreest haar sensualiteit.

De opleiding stembevrijding, die ik al geruime tijd volg, laat mij steeds dieper afzakken in deze lagen en blokkades en ik merk dat ik méér wil. Ik wil het zien en doorgronden en helemaal voelen, hoe pijnlijk het misschien ook is. Terwijl ik daar op de mooie apenrots in La Caracola, tijdens mijn eenzame retraite, de woorden spreek en klink “ik verlang”, merk ik dat ik niet diep genoeg kom. Ik blijf oppervlakkig. Er komt een riedel voorbij die ik mezelf al tijden voorhoud. “Ja, dat is mijn verlangen”, denkt mijn hoofd. Ik word onrustig, begin te zweten, voel me niet geaard, tranen wellen op. En ineens is het alsof er een naald krast over een langspeelplaat, en ik geslagen word met de woorden “Dit plaatje heb je nu al lang genoeg gedraaid”. En direct daarna komt er één woord, dat ook in een keer mijn verlangen laat zien. Alles gaat open, mijn creativiteit, de plek van mijn verlangen, de wens om te spelen. Mijn verlangen vraagt om ‘tijd’.

Er bestaat bij mij al jarenlang een hele grote wens. En dat is om de liefde van mijn hart, te mogen verbinden met het verlangen van mijn onderbuik. En in klank verbindend en onderzoekend, besef ik ineens dat het niet zozeer gaat om de liefde naar buiten toe gericht, naar de ander, maar dat het hier heel duidelijk gaat om zelfliefde. De zelfliefde, die mijn verlangen, in welke vorm dan ook, volledig welkom gaat heten. Die mij de tijd en de ruimte geeft om mijn verlangens te ontdekken, er verder mee te spelen, te doorvoelen, pijn te laten doen, maar ook vreugde te geven.  En privé is dat een heerlijk, soms lijfelijk, verlangen dat flirt, dat hoopt, dat geniet, dat speelt, dat grenzen kan aangeven en respecteren. Een verlangen dat dit alles in alle vrijheid mag doen.

Ineens hoeft mijn verlangen niet meer weg. En als ik het laat zijn, opent het nieuwe wegen. Een nieuw soort intimiteit met mijzelf en van daaruit met de ander. Een intimiteit, die niet kwetst, niet pijn doet, die mooi is en puur. Een intimiteit, voortkomend uit een puur verlangen. Ik voel dat dit een hele grote stap is in mijn proces als mens, wellicht als ziel, misschien wel als heler van een daarin best getroubleerde vrouwenlijn (voor zover ik weet).

Terugkomend van mijn retraite, begint alles weer te stromen. Stroming… ook een thema van het tweede chakra… Hoe mooi is alles met elkaar verbonden.

Ik proef de woorden nu met smaak op mijn tong. Ik verlang. Ik voel het in mijn hele lijf. Ik laat het zijn, ik laat mijzelf ermee spelen. Ik laat het verlangen los in volle overgave. Zo wil ik leven, zo wil ik bestaan.

Verlangen, je bent WELKOM! 

Onze blogs kun je als eerste lezen als je je abonneert op onze Prikkelpost; je ontvangt deze dan als nieuwsbrief in jouw digitale brievenbus!