Staakt uw Gespartel! (of: de Kunst van het Niet-doen)

Sinds een aantal maanden probeer ik mij te bekwamen in de Kunst van het niet-doen. Met de nadruk op probeer. Want tsjongejonge, het is niet bepaald mijn kerncompetentie, dat zijn in ledigheid.

Gaan met die banaan

Een aantal maanden geleden was het zover. Na maanden hard werken en na nog veel langer hard sparen had ik een aantal deadlines behaald. Er was een nieuwe online training in de lucht, een oude hypotheekschuld was afgelost, en zo nog wat meer zaken die ineens 'af' waren.

Ik vierde een klein feestje en maakte me klaar voor een nieuwe ronde van geïnspireerd aan de slag. Van gáán met die banaan, zoals ik dat al zo vaak had gedaan. Maar er kwam niks. Geen inspiratie, geen briljante ideeën, geen zin... niks. 

Hmm, beetje ongemakkelijk en anders dan gepland. Maar vooruit, ik gaf mezelf een maand. Een maand om uit te rusten, pas op de plaats te maken, en dán...

Maar na die maand was er nog niks. Geen opborreling, geen vreugdekriebeltje, geen actieplan.

De kunst van het niet-doen

En toen begon het echte werk. Namelijk: de kunst van het niet-doen. Mezelf de tijd en de ruimte geven om te rusten en tot stilte te komen, net zoals de natuur dat ook doet na een tijd van volle bloei. Waarna na verloop van tijd vanzelf weer een nieuwe groei-impuls ontstaat.

Wat bleek ik dat ingewikkeld te vinden. Soms kon ik even accepteren dat ik geen antwoorden had. Dat ik niet wist wat, waarheen en hoe lang. Maar het volgende moment was ik dat al weer helemaal kwijt.

Nachtelijke HEMA-activiteiten

Ik zag mezelf de raarste fratsen uithalen. Als ik al niet bezig was om één of ander toekomstplan uit de grond te stampen, dan trof ik mezelf achter mijn telefoon of laptop aan.

Monomaan bekeek ik inspirerende filmpjes, in de hoop dat ik zo mijn eigen inspiratie kon afdwingen. Buienradar heeft nog nooit zoveel bezoek van mij gehad als in de afgelopen maanden. En nachtelijk shoppen bij de HEMA werd ook een favoriet tijdverdrijf: mijn karretje volgooien met van alles dat ik toch niet ging kopen. Social media, onduidelijke apps, ik had het er maar druk mee.

Het lijden dat men vreest...

'Wat is het dat je niet wilt voelen?', hoorde ik mijzelf scherpzinnig vragen aan een cliënt met vergelijkbaar vluchtgedrag. Waarna ik hem vertelde dat we vooraf vaak vrezen dat het gevoel naarder is dan het daadwerkelijk is, als we het eenmaal toelaten.

Pling! Mijn kwartje viel. Ahum. Bij anderen zien we het soms zoveel helderder dan bij onszelf... Wat was het dat ík niet wilde voelen? Welke leegte probeerde ík op te vullen met prikkels en afleiding?

Staakt uw gespartel

Het antwoord kwam direct. Onder mijn ongedurigheid kwam ik ongemak tegen. En daaronder verdriet, een gevoel van eenzaamheid en niet goed raad weten met mezelf. Dit voelen en erkennen gaf direct rust. Een kalme constatering. Dit was alles. Hiervoor was ik dus al maanden op de vlucht.

Tot mijn verrassing trof ik vervolgens ook berusting aan en vertrouwen. Vertrouwen dat zich vanzelf op enig moment wel een weg zou ontvouwen. Al wist ik niet wanneer en ook niet hoe.

Oh ja, zo 'simpel' was het. Ik was het alleen 'even' een paar maanden vergeten. In de ruimte van niet-doen word ik uitgenodigd om te ontspannen, om te voelen wat er is en om daarmee te zijn. Te zijn met de leegte, met het niet weten, met gevoelens die misschien schuren. Daarmee vrede sluiten is zóveel fijner dan al dat verzet.

Oké leven, laat het dan maar zo zijn. Ik staak mijn gespartel. Ik geef me over.

Margit begeleidt met veel enthousiasme onze spirituele reizen. Wil je haar beter leren kennen, klik dan op haar naam.

Onze blogs kun je als eerste lezen als je je abonneert op onze Prikkelpost; je ontvangt deze dan als nieuwsbrief in jouw digitale brievenbus!