Vauten Maken Mach!

Begin december 2018. Ik zie mezelf onrustig billendraaiend op een steen in een grot zitten, midden in het natuurgebied rondom de Posada van Marloes en AdJan. Ons teamweekend brengen we dit keer maar met ons viertjes door. AdJan heeft nét aangegeven (zoals je hebt gelezen) dat hij voorlopig geen retraites meer zal begeleiden voor Mi Cuento. Hij heeft zich tijdens dit weekend opgeworpen als kok en we genieten dan ook toch nog van zijn gezelschap én zijn kookkunsten. 

Tijdens een wandeling maken we nieuwe foto’s voor op de website, er wordt veel gelachen en genoten. Ik voel er echter niet helemaal ‘bij’. Ik wandel, en praat en lach mee, maar zit tegelijkertijd constant in mijn hoofd allerhande gedachten te herkauwen. Gedachten die mijn hart doen sluiten.

Uiteindelijk komen wij bij een half-open grot, waar we besluiten een moment te nemen voor een ritueel. Een reinigend ritueel dat gaat over een nieuwe fase, een fase zonder AdJan, een fase van nieuwe energie, een fase waarin we ons willen verbinden met overvloed en het oude achter ons laten. Een fase waarin we bewust kiezen voor kleinere groepen en veel individuele aandacht.

Een prachtig ritueel, maar alles in mijn lijf verzet zich ertegen. Eerst heb ik nog iets bloot te geven voel ik. Dat voelt niet gemakkelijk, maar het tegenhouden heeft geen zin.  Dat wat je liever niet voelt, kun je maar beter hélemaal doorvoelen, hélemaal welkom heten, want het schreeuwt om aandacht.. In één keer gooi ik er dan ook alles uit. Bij de mensen die ik liefheb en bij wie ik mij veilig voel: mijn team, dat mij en Mi Cuento een ENORM warm hart toedraagt. Ik huil en ik beken dat ik me ontoereikend voel, ik beken dat het voelt alsof ik faal, en dat ik deal met een enorm schuldgevoel richting mijn team en mijn gezin. En als er íets is dat ik – voor Mi Cuento – achter me wil laten, dan zijn het díe gevoelens, maar ze lijken zo hardnekkig.

Toen ik Mi Cuento startte, nu anderhalf jaar geleden, in een turbulente periode waarin mijn vader overleed en mijn moeder in een heel snel achteruitgaand Alzheimerproces kwam, wilde ik dat alles in één keer perfect zou zijn. Er ‘moesten’ gelijk drie reizen staan, de website ‘moest’ gelijk perfect zijn en ‘moest’ gelijk hoog scoren in de google-resultaten. De reizen ‘moesten’ allemaal vol zijn en ik ‘moest’ de perfecte directeur zijn van een bedrijf, ondanks dat ik hier geen enkele ervaring mee had. Heel veel moeten, weinig genieten. Ik gaf mijzelf geen enkele ruimte om te ontdekken en te onderzoeken.

Je raadt het al: de website werd  nog een aantal keren veranderd, de googleresultaten liepen mondjesmaat en de reizen waren verre van vol. Ik wilde een directeur met hart zijn, maar de zakelijke kant werd daardoor soms te weinig belicht en leidde tot minder goede beslissingen zo her en der. Mijn ‘eigen’ reis Expeditie Hartstocht (één van de drie aanvankelijke reizen) sloeg niet aan, werd steeds weer opnieuw aangepast aan allerlei wensen om mij heen, en een try-out verliep anders dan gedacht. Kortom: ik vond dat ik aan alle kanten had gefaald. Ik had het niet goed gedaan, en het voelde ook alsof ik mijn gezin in de steek liet.

Met elk woord dat ik spreek, elke traan die vloeit en elke dikke snottebel die wordt weggepoetst, gaat mijn hart weer wat verder open.  En met het openen van het hart, komt er compassie, vergeving, de realiteit. Ik heb keihard gewerkt, we hebben 9 reizen gemaakt met enorm tevreden, blije en gelukkige deelnemers. Ik heb een team dat méér dan tevreden is met mij als directeur. De website mag blijven veranderen en groeien, en ik zie dat Expeditie Hartstocht niet stroomde omdat ik té ver van mijn eigen verlangen daarin had gedwaald. En mijn directeurschap is en was een leerproces en gaat ook om mijn éigen belangen. Ja, als ik mijzelf toesta mijn verhaal te vertellen,  om te leren en om fouten te maken, stroomt het weer. Ik ben klaar voor het ritueel.

Even later stap ik ter afsluiting van het ritueel symbolisch vanuit de donkere grot het licht in.