Het is voorjaar 2017. Ik schrijf mijn reflectieverslag voor een alles veranderende opleiding en sluit af met : The best is yet to come. Dat is een op zich prikkelende afsluiting voor iemand die volwassen kinderen heeft, ruim een jaar daarvoor is gescheiden, gelukkig is met haar nieuwe liefde en inmiddels bijna 50 jaar.
Die prikkeling, zo heb ik, vooral in deze opleiding, geleerd, is van cruciaal belang. En zeker niet alleen voor
mij. Het gaat over je welkom en je veilig voelen en je tegelijk laten inspireren en op ontdekkingstocht gaan. Om dan, met je opgedane ervaringen, terug te keren naar je secure bases. Mensen of
plekken of een ervaring (of zoveel meer dan wat ik hier kan opnoemen) waar je mag leunen, rusten en waar je wordt geprikkeld en uitgedaagd om het beste in jezelf naar boven te
halen.
En jeeeeee, wat is dat soms een klus. Dit voorjaar was ik assistent trainer bij de opleiding die ik twee jaar
geleden volgde. Ik gunde het mezelf om te leren, te proeven en te ervaren, daar waar ik vooral individueel met clienten werk. En ook hier word ik uitgedaagd. Ik zoek naar mijn plek, mijn vorm,
naar gewenst en welkom zijn. En ik doe dat vooral in mezelf. Totdat mijn opleider mij vraagt: ik zie je zo zoeken Frances, wat maakt dat je dat doet? En ik wil ter plekke verdwijnen…. Dit is mijn
goed bewaarde geheim, dé reden dat ik precies op deze plek wil zijn. Om mezelf te laten zien dat ik dat gewoon kan, er zijn zonder nog te hoeven zoeken….Helaasch…. ik ben
’gesnapt’.
En de ultiem pijnlijke constatering dat ik zoek en de vraag die erop volgt, maken dat ik mezelf heb te laten zien
in dat waar ik me op mijn aller kwetsbaarst voel. Ik zoek naar welkom en gewenst zijn omdat precies op dat punt er al heel vroeg in mijn leven tekorten waren. En wat daarna volgde was voor mij zo
bijzonder. Er volgde een uitnodiging om ‘gewoon’ mezelf te zijn, omdat dat helemaal prima is en meer dan voldoende. Geraakt kwam ik thuis na deze dag. En aangemoedigd.
Aanmoediging is een begrip dat ik sinds deze gebeurtenis zelf ook meer ben gaan uitproberen. En wat is dat
belangrijk. Ik ken mezelf als iemand die een ander makkelijk welkom heet en een veilige plek kan bieden, met alles wat er is. Maar om een échte Secure Base te zijn is die prikkeling zo
belangrijk. Het uitspreken van het vertrouwen in de ander.
Met het beëindigen van mijn assistent trainerschap rees de vraag hoe ik vervolg zou gaan geven aan mijn verlangen
naar meer verbinding in mijn werk en ook naar het werken met groepen. Ik liet het open omdat ik me vrij wilde voelen voor de vorm die zich aan zou dienen. Een paar dagen later verscheen er een
oproep van Anna op Facebook waarin er een nieuwe begeleider voor Mi Cuento Reizen werd gezocht. Mijn hart maakte een sprongetje. Er kwam energie vrij zoals dat negen jaar geleden gebeurde
toen ik startte met mijn praktijk. Levenslust noem ik het maar.
Toch was het ook spannend, uitreiken over mijn verlangen zonder te weten hoe de ander mij welkom heet. Ik heb
geleerd dat ik dat mag blijven doen en dat het nu echt anders is dan hoe het ooit is geweest. Dat heet helen en daarin ben ik op weg.
En er blijft altijd werk aan de winkel. Nieuwsgierig blijven naar mezelf en naar de ander. Want… ook twee jaren
later weet ik: Het beste moet nog komen 😊
En jij? Wat heeft jouw nieuwsgierigheid naar jezelf je al laten zien? Ik ben benieuwd...
