Bereid

Jaren ben ik niet als deelnemer mee gegaan op deze retraite omdat ik geen kamer alleen kon krijgen. Maar het verlangen naar deze retraite was groot en ik wilde deze uitdaging aangaan. En nu is het dan echt. ”Ik kan zelfs mijn bloesjes niet ophangen”, verzucht ik ietwat dramatisch.Tegelijkertijd voel ik in mezelf een grote bereidheid: bereid om uit mijn comfortzone te komen en om mezelf over te geven. Het blijkt de uitnodiging (lees: uitdaging) te zijn van deze retraite en zelfs van deze fase van mijn leven.
Ik ben bereid…..
 
Op dag 3 van de retraite  sta ik voor - de door ons gebouwde-  zweethut. Achter mij brandt het vuur en worden de stenen verhit. Ik voel diepe angst en tranen in mijn ogen. Ooit heb ik een nogal nare ervaring gehad met een zweethut en die komt in alle hevigheid terug op dit moment. Ik deel dit met mijn begeleider, die gelijk een liefdevolle en veilige bedding creëert: ik heb regie en mag altijd weg uit de zweethut. Hij zal een beetje voor mij zorgen.  Ik adem in. In mij roert zich een enorme kracht, van het aangaan en mezelf overgeven. Ik gun mezelf een nieuwe en mooie ervaring om de oude nare ervaring zacht te maken. Ik stap naar binnen en neem plaats op het koude gras. Er komt een diepe rust en ik geef mezelf over. Ik doe drie rondes mee, en geniet uiteindelijk van deze oerervaring. Vol zachte kracht sta ik daarna, dampend van de hitte, piemelnaakt in de regen, de wind waait om mij heen, de wilgen fluisteren;  ik heb mijn angst aangekeken, ben er doorheen gegaan en heb mezelf overgegeven. 
Ik ben bereid………
 
Een onverwachte liefde komt mijn leven binnen en raakt mij diep.  Ik geniet, open mijn hart, ben kwetsbaar, deel, vrij de sterren van de hemel, twijfel, ben onzeker, vier de liefde en in mij wordt iets aangewakkerd wat ik lang niet heb gevoeld en misschien zelfs wel niet meer echt durfde te geloven. Ik ben ontroerd en geraakt.  In momenten voel ik een thuiskomen bij mezelf en bij de ander.

En net zo onverwacht als deze prille liefde kwam, verdwijnt die ook weer. Ik voel me verbijsterd en verwond en voel mezelf en mijn hart dichtklappen. Dit is het risico van liefhebben. Ik moet dealen met de keuze van een ander die me doet wankelen. Ik schiet in overleving, hard werken en alleen ploeteren. En ineens realiseer ik mij dat dit niet is wat ik wil. Ik wil leven, voluit, voelen, zijn, geen reserves. Ook in dit verdrietige stuk.
Ik koester en verzorg mijn hart, huil dikke tranen en reik uit naar geliefden.  Dit is leven vanuit het hart.En hoewel aarzelend en twijfelend voel ik het nu ook weer.
Ik ben bereid……..
 
In de prachtige Latifa meditatie is de laatste fase IK BEN BEREID en altijd als ik deze meditatie begeleid ben ik geraakt bij deze zin.  De zachte kracht van deze meditatie raakt me in het diepst van mijn mens en ziel. Deze laatste zin van de Latifa voelt als  een praktische vertaling naar het leven, als een leidraad, een gereedschap, een uitdaging of uitnodiging, altijd weer!

Door als deelnemer weer zelf op retraite te gaan, realiseer ik me hoe moedig, dapper en gaaf ik onze reizigers vind. Zo vol bereidheid en vol overgave. Het maakt mij als begeleider dankbaar en nederig. Ik verheug me erop om met jou op reis te gaan!