Leven in en met Liefde

Mijn oren fluiten, ik lijk wel doof, als mijn echtgenoot zegt: ‘Ik wil niet meer’. ‘Zegt hij dat echt?’, denk ik? ‘Nee, ik begrijp het beslist verkeerd’. Al luisterend loopt het snot in mijn keel, die pijn doet van ingehouden huilen. Ik hoor door het bonzen in mijn hoofd nog vaag iets van ‘Je hebt gelijk, je kunt de dingen niet half doen, je moet er vol voor gaan, en ik moet dat ook’. ‘Als ik dit niet doe, blijf ik op jou leunen, vind ik het wel prima, maar dat is niet het beste voor mij, en als jij op mij blijft leunen of je door mij laat tegenhouden, is dat niet het beste voor jou’. Ik word van binnen kwaad dat híj dat dan nu maar zo ook voor mij beslist. Nog meer tranen, nog meer snot. Dan een omhelzing. Langzaam neemt het fluiten in mijn oren af, drogen de tranen in mijn ogen, smelt de brok in mijn keel, word ik rustig, en hoor ik ook de enorme liefde tussen de woorden van de schokkende boodschap door.

Weer even later doemt er een scala van mogelijkheden op, een gouden gloed, een toekomst die ik heb gewenst. En gelijk ook weer de donkere wolk. Nee, mijn wens was anders, mijn beeld was anders. ‘Godverdomme, klóte Universum’, denk ik, terwijl ik weer in tranen uitbarst. Fijn die hulp. Ja, ik heb vurig de afgelopen jaren gewenst om zakelijk succes, om financieel succes, zodat ik mijn droom verder kon gaan waarmaken in Spanje. Dáár wonen, eerst parttime, en later – samen met mijn echtgenoot – fulltime. Ik het veldwerk verrichten, en daarna daar de vruchten plukken, samen. Een scheiding (en de bijbehorende diepe wond in mijn hart) als middel om mijn wens waar te kunnen maken heb ik niet gewild. "Dank u, Universum, voor de "hulp"', zeg ik venijnig en sarcastisch, 'Kan ik het cadeautje nog teruggeven?' Nee…… ik weet dat dit niet kan.

En dus zit ik nu, als ik dit schrijf, in een proces van rouw en liefdevol loslaten. Loslaten van mijn huwelijk. Loslaten van mijn leven zoals ik het ken en vertrouw, loslaten van het gewenste toekomstbeeld. Dik drie maanden rouw ik al, en laat ik alle gevoelens die dat met zich meebrengt door mij heen stromen, soms in trage druppelende stroompjes en soms met een heftigheid van de Niagara watervallen.

En tussen al die heftigheid door, glinstert er ook het zonlicht in de druppels die al dit water met zich meebrengt. Want ineens geeft de gedachte aan in Andalusië gaan wonen óók weer blijheid. Altijd al heb ik gevoeld, geweten en verkondigd dat rouw en blijdschap naast elkaar kunnen en mogen bestaan. De (cliché-WC-tegeltje nummer 314) open armen die in liefde loslaten, kunnen ook weer de beweging maken om te omhelzen. Dat is wat ik nu probeer te doen; óók weer blij en gelukkig te zijn met de grote wens van in Spanje wonen. En op zoek gaan naar een huisje dáár. En ik probeer de nieuwe band tussen mijn (bijna ex-)echtgenoot liefdevol vorm te geven. De liefde in vriendschap blijft, de vorm wordt anders.  

Ik maak plannen, zonder me bij dit alles te laten tegenhouden door een beklemmende band van verdriet of een schuldgevoel of angst. De mogelijkheid is er nu en ik moet hem grijpen, voel ik. En langzaam sluit ik ook weer vrede met het Universum.

Mijn vertrouwen in het leven is enorm. Mijn pad ontvouwt zich; dat is zo ongeveer de enige zekerheid, waar ik mee leef. Het enige dat ik hoef te doen is er voluit ‘ja’ tegen te zeggen, met alles wat er is en komt, en daar dan verder mee te 'klussen'. Er is een groter plan, en daar ben ik maar een klein onderdeeltje van. Ik weet het en ik voel het nu ook weer, al schreeuwde alles in mij even ‘nee’. Van mij wordt er gevraagd de ups volop te genieten en de downs die daar bij horen te omarmen, ook en misschien wel juist als álles samenkomt. 

Adelante!