Breathe, Breathe, Otherwise We're Lost

Jerez de la Frontera, 12 maart 2020.
Lente, eerste stranddag. Het terras van mijn café/conceptstore vol. Genieten geblazen, alles bruist!
 
Jerez de la Frontera, 13 maart 2020.
COVID-19. Vanaf 15 maart volledige lockdown. Geen school meer, de zaak gesloten. Exit-gesprekken met dié medewerkers wiens contract ik niet kan verlengen. Regelarijen voor diegenen die ik in dienst hou met mogelijk wat staatshulp. Inkopen doen voor quarantaine.
 
Borden boven de snelweg: COVID alarmfase. Verboden te circuleren zonder legitieme reden. Politiecontroles bij toegangswegen naar de stad. We zijn van de ene op de andere dag beland in de film Outbreak. In een oorlogssituatie. Van de ene op de andere dag geen inkomsten meer. En geen ruimte voor het ontwikkelen van iets alternatiefs, met een kind van nog een vier jaar oud 24 uur op je lip. Wat doe je dan?
 
Week 1: .....
Het kwartje valt niet. Waar ben ik in beland? Dit is surreëel... Kan toch niet waar zijn..???
 
Week 2: Onzekerheid.
Hoe ga ik dit dan allemaal doen? Is het allemaal écht zo erg dat dit nodig is? Ik heb geen mondkapjes.. Waar moet ik die kopen als ik nergens naar binnen mag zonder mondkapje? Moet ik mijn kléding ontsmetten als ik terugkom van het boodschappen doen? En de boodschappen?
 
Week 3: Frustratie.
Ik word gék! Ik heb al drie weken lang geen seconde voor mezelf gehad! Het geld raakt op...! Mijn kind thuisscholen; iedere dag huiswerk dat me de hele ochtend bezig houdt. Wat denken ze nou?!? Daar ben ik toch niet voor aangesteld?! Ik heb wel wat anders te doen! En trouwens: huiswerk voor een peuter?! Onderweg naar de supermarkt houdt een agent mij aan: Ik mag alleen de straat op voor hoognodige boodschappen, maar zónder kind... Hoe kan dat nou? Ik ben alleenstaande moeder. Ik laat mijn kind van 3 toch niet alleen thuis?! Zijn ze helemaal besodemieterd! Nooit gehoord van eenoudergezinnen?! Mijnheer agent bindt in en laat me door. Voor deze keer.. Ik moet oppassen: volgende keer arresteert ie me. Ik sta op de rand van een nervous breakdown.     
 
Week 4: Paniek.
Maar wacht even... ik heb nog openstaande rekeningen van het bedrijf. Hoe ga ik die betalen zo zonder inkomsten...? Ik moét alternatieve inkomstenbronnen zoeken. Maar hoé? Ik heb een jongetje aan mijn been hangen. Ik kom op een goede dag niet eens aan het vouwen van de was toe. Dit kan zo niet langer. Waar ga ik ons van onderhouden? Wat als er iets met mijn vader of zusje gebeurt? Ik zit hier helemaal vast! Kan niet naar mijn familie toe als ik dat zou willen! Of wat als er iets met míj gebeurt? Wat moet er dan met mijn zoontje?! Dat kán niet, dat mág niet! Ik wil mama bellen. Mama! Mijn mama is er niet meer, die is vorig jaar overleden. En ik ben verdorie 43, en zélf mama. En ik wéét dat ik het allemaal alleen kan, en dat de geborgenheid in mijzelf zit. Maar nú heb ik toch écht even mijn mama nodig!
 
Week 5: Acceptatie.
Gelatenheid, apathie. Externe lockdown wordt interne lockdown. Wat ben ik in- en in-moe... Er komt even niets meer uit me. Niets. 
 
Week 6: Loslaten.
Oké. Dit is eng. Heel eng. En ik voel me alleen. Héél alleen. En daar moet ik gewoon even héél, héél, héél hard van gillen, stampen, huilen. En naast mij staat mijn kind. Hij slaat me even gade, pakt vervolgens mijn hand, en doet mee. We stampen en huilen samen. Want ook al begrijpt hij niet precies wat er nu werkelijk allemaal gaande is, hij voélt des te meer. En mijn moodswings en angsten sijpelen feilloos bij hem naar binnen.
En dan knuffelen we, we boksen, we brullen als een leeuw, we dansen, we ademen, en we voelen weer ruimte. Ruimte in gevangenschap. We laten los. Hij dat wat zich aandient in een bepaald moment. Ik frustraties van nu, paniek van de afgelopen weken, ja zelfs bagage van jaren geleden lijkt wel. Ik voel me lichter, voel hoeveel spanning er in mijn lijf lag opgeslagen. En voel weer het belang van beweging, van voelen, van ádemen.
 
Wat een rollercoaster van emoties deze periode.. Een zich in razend tempo voltrekkende cyclus van emotionele staten van zijn. In de volgorde die vrijwel iedere stressvolle, onverwachte en/of buiten de controlesfeer staande situatie met zich meebrengt.
 
Week 7: Adem in, adem uit.
Ádem. Ja! Dat is het. Adem in..., adem uit...  Lockdown voor reshuffle. Op de plaats RUST vertel ik mijzelf. Ik realiseer mij ineens hoe ik soms ineens gewoon even niet adem. Mijn adem letterlijk inhou. Hoe vaak doe ik dat? En als ik eens bewuster ga ademen. Wat gebeurt er dan? Dan ben ik in het moment. Ik voel me meer gegrond. Rustiger. In balans. Misschien zelfs wel iets minder moe.
En na een tijdje volgen ook inzichten. Wegwijzers. Wéten. En zie ik de dingen weer helder, zoals ze zijn. En zoals ik ze kan en wil inrichten.
 
Week 8: Richting geven.
En na een tijdje volgen ook inzichten. Wegwijzers. Wéten. En zie ik de dingen weer helder, zoals ze zijn. En zoals ik ze kan en wil inrichten.
Vervolgens neem ik dan ook vol overtuiging – en bewust ademend – een tweetal belangrijke beslissingen over mijn toekomst. En daarmee keren de actiebereidheid, de zingeving én de helderheid terug.    
 
Breathe, breathe, otherwise we’re lost..
Eigenlijk te gek voor woorden dat we de adem niet koesteren, in vorm houden, en vooral ook gebruíken om in balans en gezond te zijn en blijven. Wellicht waren die eerste zes weken dan helemaal niet zo extreem geweest. Had ik het hoofd veel koeler gehouden. Alhoewel ik moet bekennen dat ik de week van het Loslaten eigenlijk wel echt heerlijk heb gevonden na zoveel spanningsopbouw. Maar poeh... wat een energieverbruik.
 
Het is trouwens niet alleen zo dat we ons vaak niet bewust zijn van onze adem. Het is ook nog eens zo dat we maar een klein gedeelte van onze longcapaciteit daadwerkelijk benútten als we onbewust ademen. Denk je eens in wat een bewuster gebruik van de adem en de longen zou kunnen betekenen voor je energieniveau.
 
Bewust ademen verbindt ons met onze basis, met ons dieper weten. Het helpt ons om meer in contact te zijn met onszelf, ons leven, en de besluiten die we daarin nemen. En dat leidt dan weer tot meer balans en geluk.
En het allermooiste is, dat het een GRATIS instrument is, dat ALTIJD tot onze beschikking staat. Win-win! Het enige dat we hoeven doen is ons herinneren dat hij er is, en hem inzetten als het nodig is. “Simple as that.”

Veel liefs, en adem!

Schrijf je hier in!