Help! I need somebody...

Kerstmiddag, 24 december 2020. Ik word wakker uit een dutje dat ik mezelf heb gegund op deze dag, omdat ik in de avond ben uitgenodigd bij vriendin Monica hier in mijn Andalusische dorp. Over voorgaande jaren komen eind-tijden van het kerstfeest voorbij van 04.00 in de nacht, dus ik dacht dat ik wel wat voorslaap kon gebruiken. Ik hoor vaag mijn telefoon gaan, nét als ik wil inslapen en besluit niet op te nemen. Als ik wakker word, zie ik dat ik een voicemail heb van het tehuis waar mijn moeder al bijna 4 jaar woont. Mijn moeder is 84 en heeft Alzheimer. Ondanks dat dit wel vaker gebeurt, zo’n voicemail, krijg ik meteen een voorgevoel, en schiet het door me heen: “oh nee, hè, niet nu!”.

In de voicemail wordt mij verteld dat mijn moeder per ambulance naar het ziekenhuis in Sittard is gebracht en dat zij vermoedelijk een hersenbloeding heeft. Mijn zoon Mees, die eindelijk na máánden nog eens bij haar op bezoek ging, kwam tegelijkertijd aan met de ambulance en is met haar mee naar het ziekenhuis. Mijn ex-echtgenoot is ook al op de hoogte gesteld. Op dat moment weet ik niet wat er meer overheerst. Mijn onbezorgdheid/angst om mijn moeder of mijn schuldgevoel ten opzichte van mijn moeder, zoon en dochter en mijn ex.

Als ik mijn zoon bel, maak ik nog een grapje (vanwege het feit dat hij eigenlijk nooit meer naar zijn oma gaat): “Ja, Mees, Karma is a bitch!”. Ik hoor dat zijn vriendin, Nina, vanwege Covid in de auto moest blijven wachten al 2 uur lang. En weer gaat er zo’n steek van schuldgevoel door mijn maag.

Een paar uur later, zit ik online in bij hun kerstdiner. Ze gourmetten. Ik sta via de computer op tafel. Dat maakt van alles in mij los. Onder andere een groot gevoel van gemis. Ik vind dat ik het best goed doe, na mijn scheiding, maar soms… Ik ben niet ‘bij mijn gezin met kerst’ en ik slik dan ook wat traantjes weg.  Conversatie aan tafel is uiteraard het wel en wee van mijn moeder. Ik word meermaals gebeld tijdens dit kerstdiner door het ziekenhuis met de vraag of er niet toch iemand weer kan komen want mijn moeder schreeuwt alles bij elkaar omdat ze niet snapt waar ze is en waarom. En weer voel ik dubbele schuld: ten opzichte van mijn moeder als ik ‘nee’ zeg tegen het ziekenhuis en ten opzichte van mijn gezin als ik ‘ja’ zou zeggen.

Ik durf het niet. Ik durf niet op dat moment de beslissing te nemen die ik wil nemen: één van jullie moet nu naar oma/schoonmoeder toe. Het lukt mij namelijk niet meer om duidelijk te voelen, door alle gevoelens die ik aan het wegstoppen ben: het verdriet, de bezorgdheid, het schuldgevoel. Daarnaast gaat mijn fantasie met mij aan de haal: wat als mijn moeder overlijdt? Ik kan door Covid niet eens op een normale manier naar Nederland komen, en daarnaast moet ik 10 dagen in quarantaine dus kan niet eens naar haar crematie. En ik zou haar toch ook nog graag van te voren zien en zeggen dat ik van haar houd. Maanden kan ik al niet heen en weer door Covid… Dit tripje door mijn gevoelswereld geeft het beeld van een hele kleine ‘ik’ die alleen zachtjes ‘hulp’ durft te roepen.

Meteen besef ik door dit beeld dat mijn beoordelingsvermogen wordt versluierd door schuld, verdriet en angst. Ik herinner mij weer hoe mijn eigen kwetsbaarheid mij kracht geeft en ga dan toch staan voor wat ik écht voel; mijn moeder moet gerustgesteld worden én het ziekenhuispersoneel ontlast (mams was namelijk al 10 keer aan het ontsnappen). Ik probeer het beeld te negeren van mijn ex-echtgenoot die als een gek zijn eten naar binnen werkt, omdat hij verwacht zó weer naar het ziekenhuis te moeten en vraag de hulp die ik van hen nodig heb. Én ik vertel ook dat ik het schuldgevoel heb, maar dat zij de enigen zijn aan wie ik dat kan vragen, ondanks kerst. Werkelijk niemand vindt het erg en eigenlijk heel logisch. Ook vinden ze het onzin dat ik me schuldig voel; ik heb geen schuld aan de situatie, en ze weten ook dat ik omgekeerd precies hetzelfde zou doen.
En dan weet ik het weer: hulp vragen is allereerst niet meer dan accepteren dat je het (nu) niet alleen kunt (oplossen). En daarnaast is het ook erop vertrouwen dat de ander ‘nee’ zal zeggen als het echt niet kan of als deze het niet wil.

Wat een bijzonder kerstcadeautje kreeg ik van mijn moeder, zoals ik er al zoveel onbewust van haar heb gehad. Dezelfde avond mocht zij weer naar huis en ze heeft er niets aan overgehouden gelukkig. Ze is het – uiteraard – zelf weer vergeten. Toen mijn ex en mijn dochter in hun sjieke kerstkleding haar ophaalden bij het ziekenhuis en naar het verzorgingstehuis terugbrachten, riep ze ineens uit: “Och, nu ben ik hélemaal vergeten Anna te bedanken voor het lekkere eten; ze had zó lekker gekookt!”. Ze dacht dat ze voor de kerst in ‘ons’ huis was geweest. Dat had ze door de mooie kerstkleding waarschijnlijk bij elkaar gepuzzeld.

Moge ik deze kerst, en haar les, voor altijd herinneren...

Liefs,

Schrijf je hier in!