Hoe de Liefde Blijft

In een tijd waarin vanzelfsprekendheden niet meer vanzelfsprekend waren en zijn, deze tijd van veranderingen, voel ik een verlangen naar een tijd die hiervoor was en merk ik dat ik vaak keuzes  heb te maken over wat ik echt wil. In deze tijd is er voor mij veel om mij mee te verbinden en ook veel waarvan ik voel dat ik mij daar niet mee wil verbinden. Daarnaast ben ik in deze periode juist een opleiding gestart, die mij enorm uitdaagt en uitnodigt om me te verbinden met van alles: mijn geschiedenis, de man en jongen in mij, mijn roeping en een breed palet van emoties. Dus eigenlijk om me ten diepste  te verbinden met wie ik ben.

Zo ontstond er op een lesdag een familieopstelling waar ik letterlijk en figuurlijk mijn vader weer in de ogen keek, waarin ik mij moest en mocht verbinden met een pijnlijk stuk tussen ons twee, waar tegelijkertijd ook de liefde zo zichtbaar en voelbaar was. Ik mocht dit onderzoeken en ik mocht  helen, en dus reed ik op een regenachtige dag naar zijn graf, midden in de bossen van mijn geboortedorp. Ik voelde de behoefte om mij aan zijn graf uit te spreken, woorden te laten klinken, om daar-waar zijn lichaam rust- te verbinden,  als zoon met zijn vader.

Na gecheckt te hebben of er niemand was die mijn monoloog tegen de grafsteen kon horen, begon ik met uitspreken.  In 1e instantie onwennig, vanuit het hoofd, een beetje een kunstje.

Maar langzaam voelde ik me in mijn lijf zakken, roerde mijn buik zich en voelde ik hoe het in mij begon samen te komen en te verbinden. Er was geraaktheid in verdriet en in boosheid, er kwamen tranen. Op het stille kerkhof klonken mijn woorden krachtig.

Ik voelde hoe ik rechter op ging staan, mijn borst vulde zich met ruimte, voeten stevig op de grond.  Er begon kracht te borrelen:  de man in mij liet zich zien aan mijn vader.  In mij wervelde emoties door elkaar.  Wat een prachtig gevoel om als deze volwassen en krachtige man tegenover mijn vader te staan! Na de kracht kwam er een bitterzoet verlangen: wat zou ik graag als man tot man met hem spreken, vragen stellen, delen, samen zijn. Kracht en verdriet, zo allebei in mij aanwezig.
 
In de dagen erna ontstond er weer een nieuwe ruimte voor mijn vader. Zijn vervaagde beeld werd weer helder, zijn plek in mijn leven kwam weer terug. Bijna 20 jaar geleden nam ik afscheid van hem  en nu heet ik hem weer opnieuw welkom in mijn leven, dat ontroert me diep.

Mijn vader en ik, voor altijd verbonden als stil bewijs van hoe de liefde blijft!

In liefde,

Schrijf je hier in!