Geen Idee!

Als je mij vraagt wat het door mij meest gehoorde antwoord is op de vraag: “Hoe voel je je?” dan staat “ik weet het niet” op de eerste plaats en “geen idee” op een goede tweede. Het klinkt als het begin van een slechte grap, maar dat is het heus niet. Het is wellicht het meest eerlijke antwoord dat jij kunt geven, omdat je het waarschijnlijk ook écht niet weet.

Voor een man bijvoorbeeld is het vaak niet zo voor de hand liggend om over zijn gevoelens te praten. Vroeger was er een opvoeding van “mannen huilen niet’, “verman jezelf’, ‘het sterkere geslacht’, en nog steeds lijkt het niet vanzelfsprekend voor mannen om hun gevoelens te delen. Een vrouw komt een andere vrouw tegen in de supermarkt, de sauna of op het werk en schroomt niet om te vertellen als er iets dwars zit. Dit is bij mannen of vrouwen die gewend zijn veel vanuit ratio te leven, veel minder het geval. Verdriet of rouw worden vaak veel te snel 'weggestopt' en er wordt minder vaak bewust stilgestaan bij levensvragen of het gevoel.

Waarom weet je niet hoe je je voelt? Waarschijnlijk omdat je gewend bent om veel met je hoofd te doen. Je hebt een drukke baan, die misschien zelfs van jou eist dat je je gevoel min of meer uitschakelt, en vooral de ratio laat regeren. Hoe meer je met je hoofd werkt, hoe minder je in contact staat met de gevoelens van je lijf. Dat betekent dat je vaak minder snel in de gaten hebt dat er iets ‘mis’ is. Een burnout, depressie of overspannenheid komt totaal onverwacht, heb je niet voelen aankomen. Je hebt vooral behoefte aan rust in je hoofd, maar dat is nou net wat er niet kan, want dat hoofd moet overuren draaien. 

Als je dan ook vraagt: ‘wat voel je?’ zou je net zo goed Chinees kunnen praten. Waarschijnlijk voel je echt niets (denk je niets te voelen), óf voel je zóveel (als je – zonder het misschien te weten - heel gevoelig bent) dat het teveel is voor je hoofd om uit te leggen. Je weet eenvoudigweg niet waar je moet beginnen. Het is één warboel en dan zeg je voor het gemak ook maar ‘geen idee’. En beide keren zijn het absoluut valide antwoorden en helemaal waar. 

Maar ook jij hebt je levensvragen, die je misschien zelfs eerder probeert te categoriseren om ze weg te stoppen. Levensvragen die vaak bestaan zijn carrière- of relatie-gericht. Maar er zijn vaak ook existentiële vragen. Wie ben ik? Wat definieert mij? Waar haal ik voldoening uit? Ben ik meer dan alleen een deel van een gezin of relatie? Wat wil ik zijn of hoe wil ik zijn over 20 jaar? Is dit nu het leven zoals ik het dien te leiden? Waarom voel ik me lusteloos? Waarom word ik zo snel boos? Wil ik nog een carrièreswitch maken, of doe ik dit tot mijn pensioen? Nu de kinderen groot zijn, wil ik nog met deze partner verder? Hoe kan ik meer vrije tijd creëren voor mezelf? Wat vind ik búiten mijn werk om leuk om te doen? Waarom kom ik steeds afwijzing tegen in een relatie? Hoe kan ik meer ontspannen?

De voorgaande zijn alle vragen die niet enkel en alleen, maar wel vaak, door mannen en vrouwen worden gesteld in mijn praktijk of op onze retraites. Ook zijn er soms problemen of patronen die zijn ontstaan in een moeilijke jeugd, en die hun stempel drukken op hoe iemand in zijn gezin of werk functioneert.

Je drukke leven én de onwennigheid om te delen over je gevoel, maakt dat dát wat er nu echt van jou wordt gevraagd is: stilstaan. Stilstaan bij alles wat er in je hoofd spookt, om dit op het niveau van je lijf/hart te gaan bekijken. Meer contact maken met je lijf (door meditatie, dans, stilte), maakt dat de verlangde rust in je hoofd eindelijk ontstaat. Bijna als vanzelf worden dan antwoorden op vragen helderder, of misschien zelfs worden in eerste instantie de vragen helderder, die je je stelt.

Een retraite of stilteretraite is dan ook heel geschikt om de dingen een keer op een rijtje te zetten. 

Ik nodig je uit: sta stil en voel. Sta stil en wees niet bang voor je gevoel. Sta stil, en vind rust in je hoofd óm te voelen. Ga je mee?