Dé Paradox

Deze tijd van terugtrekken en afscheid nemen hoort bij het seizoen, de natuur nodigt ons er toe uit. Een tijd lang leefde ik eigenlijk altijd alsof het herfst was. Niks mis mee, zou je zeggen. En dat is niet waar.

In mijn ogenschijnlijk zelfverkozen terugtrekkende beweging maakte ik de wereld ‘veilig’ dacht ik. Als niemand weet hoe ik me écht voel, dan kan ik het nog wel even volhouden op de huidige manier, zo had ik bedacht. Dat is trouwens, zo leerde ik later, hoe we dat als mensen doen, een terugtrekkende beweging maken als we ons overvraagd voelen, geen hulp durven vragen of ons schamen omdat we denken dat we een ander belasten als we ons openen.

Je ziet het ook in de dierenwereld, een gewond dier trekt zich terug, zo doen wij dat ook. Alleen… we komen er niet verder mee. De paradox is dat als je naar voren stapt en je opent, met je kwetsbaarheid, dat de wereld dan veiliger wordt. Het aangeleerde idee is dat je makkelijker wordt gekwetst als je je kwetsbaar opstelt. In de praktijk zie je echter dat juist het ‘ophouden’ van maskers en muren zóveel energie kost dat het je leeg trekt. En het gaat ten koste van de verbinding, met jezelf en met de ander.

Recent was er een situatie in mijn werk dat ik me niet gezien voelde. In eerste instantie dek ik dat dan af met begrip voor de ander: ‘Ach, ze heeft het al zo druk’ ‘Dan had ik me maar duidelijker moeten uitdrukken’, waren zo wat gedachten die ontstonden. Na een poosje kwamen er ook andere gedachten bij: ‘Zie je wel, ik ben toch niet goed genoeg’, ‘waarom zou ze mij eigenlijk willen’ kwamen vervolgens naar boven. En ik liet het er bij zitten, want ja wie ben ik nou eigenlijk om hier ‘moeilijk over te doen’. Na een gesprek met een vriendin werd toch wel duidelijk dat het me hoog zat en heb ik, met een enorme knoop in mijn maag, de telefoon gepakt en me uitgesproken. Waar ik me enigszins had voorbereid op kritische vragen, werd ik echter hartelijk verwelkomd met mijn feedback. Sterker nog, ik kreeg direct een uitnodiging om verder samen mogelijkheden te gaan onderzoeken.

Voor mij was het wederom een bevestiging van hoe we zelf de sleutel tot werkelijke verandering in de hand hebben. Dus: stap naar voren, vraag om hulp, vertel dat wat je éigenlijk niet durft te vertellen en ervaar hoe de wereld steeds een stukje veiliger wordt.

Als begeleiders creëren we in al onze reizen een veilige bedding waarin je kunt oefenen met het naar voren stappen, in plaats van je terugtrekken. Met het vergroten van je verbinding, met jezelf én met anderen.

In maart begeleid ik samen met Anna de Latifa-reis. Aan de hand van deze eeuwenoude meditatie ga je vol zachtheid naar binnen en kijk je aan wat er zich aandient. Ik kijk er enorm naar uit je te ontmoeten op het vliegveld en samen op reis te gaan!!