Het is september 2023.

We zijn aangekomen op La Morata. De fijne plek waar we deze week verblijven. Ik heb even tijd nodig om aan te komen. Te landen. Op onze plek. In de groep. Hier.

Ik ken dit van eerdere reizen. Andere reisgenoten zijn al volop in gesprek. Delen verhalen uit hun leven. Voor mij geldt: dat komt wel. Nu nog even niet. Eerst even op mezelf. Bij mezelf.

Ik ga de natuur in. Alleen.

Ik weet de weg inmiddels een beetje.

Ik wandel richting het meer. De oude brug is door de droogte weer boven water gekomen.

Ik loop de brug op. Zie vissen in het water. En dan ineens zie ik haar.

Een kleine schildpad. Vlakbij mijn voet. Op de rand van de brug.

Ze beweegt. Klaar om het water in te gaan.

Ik sta roerloos stil. Zij ook.

Ik ga heel voorzichtig zitten en ze blijft.

Draait zelfs weer een beetje mijn kant op.

Het is stil. Bijna windstil en de zon schijnt uitbundig.

Zo zitten we daar een hele tijd. De schildpad en ik.

Af en toe gaat haar mond open. Dan weer dicht.

Uiteindelijk besluit ik op te staan. Ik kijk even de andere kant op en

als ik met mijn blik terugkeer naar de schildpad is ze verdwenen.

Geruisloos het water in gegleden.

Met een blij gevoel loop ik terug.

Wat een mooi begin van mijn reis, deze ontmoeting.

Een paar dagen later.

We doen een visualisatie. Nou ja. Dat is de bedoeling.

Bij mij gebeurt van alles. Ik voel. Ik ervaar emoties, fysieke gewaarwordingen.

Maar het lukt me niet om mee te gaan in het verhaal.

Ik zie niks voor me. He-le-maal niks.

Na de visualisatie krijgen we een homp klei om het symbool uit de visualisatie uit te beelden. Maar ik zag niks.

Dus zeg ik als een gefrustreerde peuter; ik heb niks gezien, dus ik hoef geen klei! Maar natuurlijk krijg ik klei. Met de boodschap ‘ga maar kijken wat er ontstaat’.

Ik zoek een plek waar ik alleen ben en begin bozig te kneden in de klei. Het wordt zachter door de bewegingen en ik ook, zo lijkt het. Niet meteen. Maar al knedend gebeurt er iets. Tranen beginnen te stromen. Geen idee waarom.

Het kneden wordt minder boos. Is eigenlijk best leuk.

Ik kijk naar de homp klei in mijn handen. Het lijkt echt nergens op. Ik knijp er nog eens flink op los. Als ik weer kijk zie ik een uil. Ja dat is het, een uil. Ik maak de oortjes wat groter en kneed een snaveltje. Maar ineens is het geen uil meer, maar een olifant. De oren dan nog maar wat groter en natuurlijk een slurf. Maar met die grote oren is het ineens geen olifant meer. Ik zie een engel. ‘Oké een engel dan maar’ denk ik. Ik haal de slurf eraf om met die klei het hoofd wat groter te maken.

En dan ineens kijk ik recht in het gezicht van …… een schildpad.

Dit is toch wel heel bijzonder! Ik heb niks bedacht. Was gewoon wat aan het kleien. En ineens is er een schildpad ontstaan. Niet een beetje, maar gewoon een echte schildpad. Er mist alleen één ding. Het schild. Het is een naakte schildpad. Een schildpad zonder bescherming. De betekenis hiervan moet ik maar eens even op me in laten werken.

De één na laatste dag. De Soulquest.

Een aantal uren op een plek in de natuur. Alleen.

Als je op pad gaat, spreek je eerst een intentie uit. Ik heb nog niets bedacht. Maar als ik de kring in stap hoor ik mezelf zeggen: ‘ik ga niets uit de weg’.

Dat blijk ik wel nodig te hebben om ‘mijn plek’ te bereiken. Ik heb een groepje bomen boven op de berg op het oog. Om daar te komen moet ik langs dichte begroeiing, spleten in de berg en allerlei andere obstakels. Uiteindelijk moet ik vlak voor de plek die ik heb uitgekozen toch opgeven. Ik kan echt niet verder.

Dan hier maar neerstrijken. Ik baal, maar besluit er toch het beste van te maken. Ik ga in de schaduw onder de olijfboom zitten. Schrijven, zitten, liggen. De tijd verstrijkt. Ik voel hoe fijn het is om hier te zijn. In de pure natuur. De zon op mijn huid. De wind waait. Het klinkt mysterieus. Dan hard, dan weer een zacht briesje. Dan vlak bij mij, dan weer verderop. Het doet me denken aan The Lord of the Rings.

Na een tijdje voel ik de behoefte om een beetje rond te scharrelen op de plek waar ik terecht ben gekomen. Mijn oog valt op het gras een stukje verderop. Ik zie iets liggen, half verscholen tussen het gele gras. Met een stok duw ik tegen het voorwerp aan. Wat is dat toch?

En dan zie ik het! En ben met stomheid geslagen.

Hier. Bovenop deze berg. Op deze vierkante meter. In dit enorme natuurgebied. Precies hier ligt een schildpaddenschild. Een echte schildpaddenschild!

Kippenvel kruipt over mijn rug. Ik kan het bijna niet geloven!

Dit kan geen toeval zijn.

Een tijdje later klinkt de muziek beneden in het dal. Het teken dat de tijd erop zit. Ik huppel nog net niet naar beneden. Ik kan niet wachten om mijn verhaal te vertellen aan de rest.

’s Avonds delen we onze avonturen bij de haard.

Als ik aan de beurt ben vertel ik dat ik op een plek kwam waar ik niet wilde zijn. Maar dat ik daar uiteindelijk iets heel bijzonders heb gevonden. Ik laat ze even in spanning. En haal dan het schild tevoorschijn. Ze vallen bijna van hun stoel. Als dit geen magie is…..

Dit soort dingen kunnen zomaar gebeuren als je op reis gaat met Mi Cuento.

Voor alles wat je meemaakt geldt: je moet er zelf betekenis aan geven.

Maar ik kan je verzekeren: dat gaat vanzelf.

Voor mij raakt de schildpad de kern van waar ik nu ben. In mijn proces van bewustwording. Van steeds beter voelen wat waar is voor mij. En het soms spannend vinden om dat te laten zien, te leven.

Het voelt als een aanmoediging. Zoek niet naar geruststelling ‘van buiten’, dat het oké is wat je doet. Wie je bent.

Vind de geborgenheid in jezelf. In ‘je eigen schild’.

En als een uitnodiging. Om niet te vergeten steeds opnieuw naar binnen te gaan. En van daaruit zacht en moedig mijn eigen weg te gaan.

En dat doe ik. Steeds een beetje meer.

Daarnaast zijn er nog vele andere lessen te leren van deze bijzondere diersoort, die al voor de dinosauriërs over de aarde kroop. Daarover ben ik lekker gaan lezen in het boek ‘de zeven geheimen van de schildpad’. En op mijn nachtkastje staat een klein stenen schildpadje. Die me steeds weer herinnert aan de boodschap en aan die bijzondere reis!

Cindy

Cindy heeft bijna al onze reizen als deelneemster meegemaakt en elke keer weer ontdekte zij iets nieuws. Haar prachtige - magische - ervaring met het schildpadschild beleefde zij op onze SoulQuest-reis. Deze ervaring vonden wij zo bijzonder, dat wij haar vroegen het te delen met jullie. Ze zei heel spontaan gelijk "ja". Dankjewel Cindy!