Deze zomer is het acht jaar geleden dat ik Anna ontmoette. In Tolox, op een berg. Zij begeleidde de reis waar ik, net gescheiden en op zoek naar mezelf, aan deelnam. In die reis kwam ik mezelf tegen en leerde ik veel over wie ik ben. Anna als liefdevolle gids en mens met een groot hart en veel liefde te geven.
Toen er een paar jaar later een nieuwe reisbegeleider werd gevraagd, maakte mijn hart een sprongetje. Ik had immers de wens om me meer te gaan verbinden in mijn werk. Na zes jaar mijn individuele praktijk, verlangde ik erg naar collega’s en samenwerking en vooral ook het plezier dat ik zo miste in het samen werken.
En dat plezier, dat was er! In de humor, het zalige eten en de begeleiding en voorbereiding van de reizen. Met Anna, Jeroen-Martijn en Charlotte maakte ik in totaal 7 reizen. Twee midweeks tijdens de Corona en vijf reizen naar La Morata.
Ergens vorig jaar diende zich in mij de vraag aan of het begeleiden van de reizen op deze wijze nog helemaal aansluit bij mij, zoals ik zelf ook ben veranderd in de afgelopen jaren. Zoals ik wel vaker doe, onderdruk ik dan eerst liever de vraag. Mijn hoofd gaat beredeneren dat het toch hartstikke leuk is, dat ik wel gek lijk om dit überhaupt mezelf af te vragen, dat ik het toch altijd met heel veel plezier doe ….
Dat is ook allemaal waar, en toch...
Innerlijk Kompas
Ik vertelde Anna over mijn voornemen en was van plan om nog drie reizen te maken. In juni de prachtige Latifa reis met Anna en vervolgens ook nog een reis met Willem en Charlotte. En ook hier begon mijn schoen te wringen… Ik heb immer alle reizen op La Morata met Anna gedaan en met Jeroen Martijn. En hoe zeer ik ook uitkeek naar nog twee reizen, het klopte niet meer voor mij. Een nieuwe samenwerking starten terwijl ik weet dat ik vertrek, dat vraagt andere energie. Dat kán ik wel, maar dat vraagt om mijn gevoel te overstemmen met mijn wilskracht. En precies dat wil ik niet meer.
Ik ken in mijn leven dat mijn loyaliteit naar de ander het wint van mijn gevoel, waardoor ik over mijn grenzen ga. Het heeft wat buikpijn gekost, maar afgelopen week was dan definitief mijn laatste reis.
Ik heb de reis ‘vastgepakt’ en beleefd als nooit tevoren. Het was intens, er vloeiden tranen, we maakten ongelooflijk veel plezier en namen ook afscheid. Het is goed zo, we reizen anders verder.
Dankjewel aan alle deelnemers die ik heb mogen begeleiden in de afgelopen jaren, iedere reis was zo impactvol en prachtig, dat kon alleen door jullie bereidheid om jezelf open te stellen, te oefenen en te spelen. Dankjewel lieve Anna, Jeroen Martijn en Charlotte voor de hartverwarmende herinneringen die ik met me meeneem.
Ik wens de lezers van de PP toe dat ze heerlijk met Mi Cuento op reis gaan, want één ding is zeker, het bruist volop en er komen prachtige nieuwe reizen aan!
Het ga jullie goed!
Frances
Lieve Frances,
Met veel plezier denk ik terug, zowel aan ons allereerste begin samen, daar in Tolox op de berg, waarin ik je aanspoorde om diep in jezelf de kracht te vinden om door te gaan over het smalle pad boven de afgrond, je in de ogen kijkend en je de hand toe te steken.
Onze reizen samen stonden in het teken van professionaliteit én enorm veel plezier hebben samen, want wat hebben wij ook wat afgelachen met elkaar. Je intense schaterlach gaat nooit meer uit mijn hart.
Het ga je goed Frances, met al de mooie dingen die je óók doet en hebt gedaan naast de reizen met Mi Cuento. Dank voor alles wat ik van jou heb mogen leren, als mens en als coach. Wij zullen elkaar zeker niet uit het oog verliezen, maar nog minder uit het hart.
Anna