Woman on a Mission

Vrijdag 27 september jl.. Ik ben op La Morata om alles in orde te maken voor de groep die morgen aankomt. Ik heb de kussenhoesjes gewassen, ik heb weer mooie naambordjes gemaakt. Het bord beschreven met een welkomstwoord. Wat geniet ik toch van dit soort kleine geluksmomentjes. De groep is niet groot, maar god wat gun ik het ieder van hen om een heerlijke reis met ons te beleven. 

En dat gaat telkens zo. Ook als er maar 3 of 4 mensen zijn, dan probeer ik de reis te laten doorgaan. Onze deelnemers rekenen op ons, en verheugen zich net zozeer op de retraite als wij. En daarom reken ik en herbereken, en heel vaak cijfer ik mijzelf daarbij weg. En dat doe ik met liefde.

Vaak hoor ik om mij heen: ‘Ja, maar dat is niet een bedrijf runnen”, of:  “Je jaagt een droom na, die niet rendabel is”, of woorden van gelijke strekking. En ik merk telkens weer dat het kwetst. Ik voel me niet begrepen of niet gezien. Mijn 'bedrijf' is niet zomaar een bedrijf, maar een bedrijf met hart. 

Mijn hart is groot. En dus heb ik deze week aan Willem ‘mijn SoulQuest-reis’ gegund. De reis van 1 – 7 september liep namelijk niet om onverklaarbare reden, en heb ik moeten annuleren. En dus ging ik weer calculeren en rekenen en zei: als het drie deelnemers zijn, ga ik, maar zijn het er 4 dan kan ik jou uitbetalen en ga jij.

En deze week is er de SoulQuest. Als we het dan hebben over ziel en zielsmissie, dan heb ik dat nog altijd niet helemaal duidelijk. Of misschien wil ik het niet zozeer uiten, naar buiten brengen, want het komt me groots over en alsof er een groot ego achter zit.

Tijdens de visionquests in de SoulQuest-reizen, krijg ik beelden, en eigenlijk altijd komt er een groot hart. Zo stond er een keer een hart van wolken boven een huis. En mijn down-to-earth-interpretatie was op dat moment dat ik inderdaad mijn huis mocht verkopen. Er was ook een wolkenhart een keer boven mijn hoofd. Ik ervoer het als dat ik de liefde zou vinden (en die vond ik ook).

Maar die vrijdag, daar op La Morata, praat ik met Mari Carmen en Paco. Wij halen herinneringen op aan al de reizen die we op La Morata hebben mogen doen, soms met grotere groepen, soms met kleine groepjes, elk met hun eigen mooie energie. Wij voelen het alle drie: de volgende reis is de állerlaatste op La Morata, en even zijn we stil en ontroerd.

En dan spreekt de grote wijsheid van Paco. Hij zegt: je kunt keihard werken op een kantoor gedurende jaren lang, maar wat je voldoening geeft is niet je salaris, niet het werk dat je verzet, maar het contact met je collega’s. Ik trof onlangs een collega en wij gaan een reünie organiseren, want het is zo jammer dat je elkaar uit het oog verliest, als je niet meer samenwerkt. Want uiteindelijk is het dat. De ervaringen die je  samen beleeft.

Dat is ook hier: DÍT is waar het om draait: het samenzijn, het  bijwonen van elkaar’s processen. Herinneringen voor het leven creëren. Vriendschappen opbouwen, vanuit het diepste van ieders zijn. Dát is wat je uiteindelijk nalaat in het leven. Dat is wat je uiteindelijk gelukkig maakt in dit leven.

Ontroerd denk ik: 'JA'. Dat is het. Dat is mijn missie. Het verbinden van mensen vanuit hun diepste zijn en hen daarmee in contact brengen. Dat is waarom ik intens gelukkig meditatiekussenhoesjes sta te strijken thuis. Dat is waarom ik intens gelukkig gaten boor in zelfgeknutselde naambordjes. Het is een ritueel. Een ritueel in opmaat naar iets heel moois; mijn missie.

En omdat ik daar, zonder het te benoemen heilig in geloof, in het goede ‘werk’ dat er met Mi Cuento plaatsvindt, blijf ik doorgaan. Blijf ik mijzelf wegcijferen en mijn hart laten spreken, als dat betekent dat mijn missie hiermee door kan gaan. Of dat ik een van mijn collega's gelukkig kan maken door zelf opzij te stappen.

En ja misschien ben ik dan een dromer, een vechter tegen de bierkaai, en beslist een slechte 'zakenvrouw, of alles wat je maar kan verzinnen. Ik weet dat het mijn grote hart is, waardoor Mi Cuento al dik 7 jaar bestaat. En in oktober, 7 jaar geleden was onze eerste reis. 

Met vertrouwen zie ik uit naar de komende jaren. Het afscheid van Frances en Jeroen-Martijn dit jaar is pittig, maar wat zijn er mooie mensen ook toegevoegd aan het team, zoals Willem en Cindy. En wat ben ik enorm blij met de heerlijke inbreng van Charlotte, in al die jaren. Ik ben een gelukkig mens.