Ken je dat gevoel dat je weet ‘dat het goed is’? Geen weten vanuit je hoofd, maar een dieper, intuïtief weten. Misschien voel je het in je buik als een lekkere warme gloed, of maakt je hart een sprongetje. Je kan het ook ervaren als intense vredigheid, een bepaalde kalmte, waar je zachtjes van gaat zitten ja-knikken. Dan zit je op het goede pad. Je bent verbonden met de wijsheid in jou, die je vertelt dat het klopt - voor jou.
Door een hoop trial and error ben ik er achter dat het mijn lichaam is dat feilloos weet of iets klopt of niet. Niet mijn hoofd. Mijn hart weet het en maakt het lichamelijk voelbaar. Ik ervaar dat als een ‘lekkere smaak in mijn buik’. Een soort zoetheid die ik kan voelen in mijn buikgebied. Heerlijk!
Maar mijn bovenkamer vindt dat eng en pompt naarstig allerlei ‘ja-maar’-gedachten rond, met het idee controle te houden. Dat vindt ons hoofdje lekker; de touwtjes in handen hebben, dan kan er niks mis gaan. Maar wat is ‘mis gaan’? Als je te veel naar je hoofd luistert, gaat het júist mis en raak je uitgeput. In Nederland leren we om vooral waarde te hechten aan onze mind, dus is er lef nodig om je te verbinden met je hart. En het hart fluistert, dus dat vereist stilte. En dat is spannend.
Ik merk dat als ik me met mijn hart verbind - wat mij ook echt niet altijd zo maar lukt - dat ik vertrouwen voel. Verbinden dat doe ik bijvoorbeeld door te schrijven en ook dansen vind ik heerlijk. Dan kan ik voelen dat het goed is. Ik ga dan vanzelf ook dóen wat goed is, wat klopt. Ik kom in een flow. Ik noem dat ook wel ‘trillen op mijn natuurlijke frequentie’. Schrijvend op het ritme van mijn hart en dansend op de golven van het leven.
Eén van mijn favoriete uitspraken in het Spaans is:
Mi plan es bailar hasta que todo se solucione.
Mijn plan is: dansen totdat alles is opgelost.
Want dansen is hét medicijn. Al dansend kan je hoofd zich er simpelweg niet mee bemoeien, daar is geen ruimte voor. Er is alleen voelen. Overgave. En dan hoeft er ineens niets meer te worden opgelost. Als ik dans voel ik mijn buik, mijn heupen, mijn vrouwelijkheid. Ik ga áán. Al mijn cellen gaan glimlachen en trillen - op míjn unieke frequentie. Ik ben dans. Ik ben leven. Ik ben waarheid. Ik BEN.
Wat is jouw manier om je over te geven aan de stroom van het leven?
Carlien
Reactie schrijven