Pats! Daar slaat het leven me weer mooi om de oren..

Terug

Wat blijft het leven toch een bijzondere spiegel. Hij draait om je heen om je te vangen en je kunt wel blijven wegdraaien, maar er komt een moment waarop je gewoon weer oog in oog met jezelf staat. Full frontal. Inmiddels vijf jaar geleden alweer, besloot ik hoog op een machtige Andalusische berg dat het tijd was om uit de afwachtende pauzestand te komen en vol in het leven te springen; het pure Zuid Spaanse leven.

Vol vertrouwen kwam ik de berg af, rondde mijn me absorberende freelance communicatieklussen af, zegde mijn huur op, pakte een koffer en vertrok. Wow! Wat voelde ik me heerlijk en krachtig. Het was niet eng, het was gewoon mijn pad. Het klópte. En alles lag open. Wat een tintelende energie gaf dat!

Ik had vage ideeën over een richting en invulling, maar nog onvoldoende puzzelstukjes om er al wat in te herkennen, dus ik besloot eerst in kleine stad Jerez de la Frontera neer te strijken om wat mensen te leren kennen en te zien wat zich zou aandienen...

En hier zit ik dan nu. Vijf jaar verder. “Vast” in nog diezelfde kleine stad. Inmiddels een relatie én een bevalling verder. En wederom opgeslokt door het vele werk dat een op een blauwe maandag opgerichte eigen zaak met zich meebrengt (ja ja, je neemt je valkuilen vrolijk overal mee naartoe).

Al toen ik hier aankwam sprak ik het uit zonder het zelf echt te horen: deze plek is tijdelijk. Het is het beginpunt van een reis. En toen ik kort daarna mijn vriend leerde kennen zei een stemmetje mij weer hetzelfde. “Tijdelijk..” En toen kwam er een kind. En na de geboorte wederom die stem diep in mijn binnenste: “Tijd om weer op pad te gaan. Wat je op deze plek te doen stond is gedaan..”

Maar mijn “plaatje” van hoe het leven eruit zou moeten zien (don’t break up the happy family) overschreeuwde met graagte mijn innerlijke stem. En ik kluunde door. Met een steeds grotere steen in de maag en steeds meer spanningen tussen mij en mijn lief.

En toen greep het leven in. Pats!!! Om de oren. Die had ik niet zien aankomen.                                     

Of toch eigenlijk weer wél..?

Er gebeurde vanalles waardoor ik onbewust besloot om maar vooral overal voor te knokken, behalve voor mijn relatie. Mijn kind had maandenlang krampen en slapeloze nachten. De zaak werd maar niet winstgevend, de fondsen raakten uitgeput. Mijn moeder kreeg het nieuws terminaal ziek te zijn. En toen ik terugkwam van een paar maanden zorgen en regelen in Nederland, had mijn partner zonder daar verder woorden aan te wijden besloten dat hij het “allemaal niet meer zag zitten” en trof ik mijzelf alléén aan, met een baby op de arm en een onderneming op rug en schouders.

En tóch. Hoe bizar het misschien ook klinkt. Ergens onder de gefrustreerde boosheid (hij was me vóór! Ai ai.. shame on me), het verdriet, was er opluchting. Een spark. Nieuwe, frisse energie. Ruimte...En precies die spark maakt dat ik tussen de tranen en onmachtsgevoelens weer opkrabbel, aanpak wat aan te pakken valt. Begin bij het begin, met een (zo goed als) schone lei. Dat ik ballen laat vallen die ik niet (meer) hoog kan houden en daardoor eerder nog gesloten deuren op een kier zet zodat de reinigende, kietelende, vernieuwende wind door de kieren kan piepen.  

En vanuit mijn diepste binnenste verneem ik nu weer de stem van mijn intuïtie. Ineens zo duidelijk herkenbaar dat ik me niet kan voorstellen dat ik hem eerder heb kunnen negeren. En ik word mij gewaar dat mijn pad dan wellicht een stuk minder hobbelig was geweest..Ik zeg tegen mijzelf dat ik mag VERTROUWEN op die innerlijke fluistering. Het is mijn enige echte hartsgeluid. Dat houdt geen rekening met stereotypen, met verwachtingen van anderen, met opgelegde verplichtingen. Mijn onderbuik wijst “gewoon” de weg die ík moet gaan. En dan voel ik weer die stuwende, huppelende energie. En het Weten met een hoofdletter. Dat wat geen uitleg behoeft. Geen verklaring. Gewoon dat het goed is zoals het is. Zoals het zich aandient. Het gevoel van toen op de berg.   

Dus ik besluit weer net als vijf jaar geleden het LEF te hebben om de plaatjes en schijnveiligheden LOS te LATEN. Om dat wat niet meer dient AF te SLUITEN. Zodat er weer ruimte ontstaat. Dat is eng. Doodeng. Maar het geeft ook “chispa”; energie vol belofte. En dat is nu nét wat het leven zo boeiend maakt. Ik heb er weer zin in: ik ben weer op (mijn) weg!

Onze blogs kun je als eerste lezen als je je abonneert op onze Prikkelpost; je ontvangt deze dan als nieuwsbrief in jouw digitale brievenbus!