Heb jij dat ook, dat je zo aan het eind van het jaar het hele jaar eens even aan je voorbij laat gaan? En heb jij dan ook allerhande verwachtingen en invullingen bij het nieuwe jaar dat voor je ligt? Ik merk dat mijn decembermaand deze keer vaak bestaat uit terugblikken en vooruitkijken. Ik kan er niet omheen. Elke keer weer dwalen mijn gedachten af.
Er komt af en aan heel wat voorbij merk ik. Maar het meest houdt mijn moeder mij bezig. Al heel 2017 staat mijn leven een beetje op zijn kop. Een onvermijdelijke drukte, waarin ik af en toe rustige momenten probeer te creëren. Mijn vader overleed dit jaar eind maart na een aantal zich snel opvolgende korte ziekenhuisopnamen begin dit jaar. Mijn moeder bleef alleen achter, met mij als enige mantelzorger. Mijn moeder heeft Alzheimer en in het afgelopen jaar is het zo enorm snel met haar gegaan, dat ik mezelf er nu om de dag zie zitten. Met een engelengeduld vertellend dat het niet zondag is (alle dagen zijn zondag), en dat mijn vader al 9 maanden geleden overleed en niet pas twee weken geleden. Ze woont nog alleen, maar eigenlijk kan dat echt niet meer. Thuiszorg is minimaal en problematisch, dus eigenlijk zorg ik voor haar.
En die zorg valt mij niet altijd gemakkelijk. Ach, het koken, het huishoudelijk bijspringen, af en toe wassen en aankleden, dat zijn maar dingen die je doet. Het emotionele vind ik moeilijker. Elke keer troost ik haar, want als ik al aan de deur sta, huilt ze. Overtuigd dat ze weer iets vergat. Of ze is helemaal in paniek, omdat ze denkt dat ze geen brood meer heeft en ze durft niet meer de straat op, omdat ze aan één oog praktisch blind is, en met het andere slechtziend. Ik had mij mijn resterende tijd met mijn moeder zó anders voorgesteld.
Ik heb het heel lang als zwaar ervaren, en op momenten doe ik dat nog. Vooral als ik met allerhande instanties te maken krijg, die je het hemd van je lijf vragen, maar uiteindelijk weinig voor je kunnen betekenen. Dat frustreert. Maar ook als ik het verdriet van mijn moeder niet kan wegnemen, of als ik streng moet zijn en beslissingen voor haar moet nemen, alsof zij het kind is en ik de volwassene..
Ik kijk vooruit naar 2018 en zie een opname in het verzorgingstehuis voor de boeg liggen, met weer een dubbel gevoel. Uitziend naar de verlichting die dat geeft doordat ik minder zal hoeven zorgen en meer echt fijne momenten kan creëren met en voor haar. Maar ook: veel te doen, veel te regelen, mijn moeder die eigenlijk niet wil (en die ik dan moet ‘dwingen’) en haar grote verdriet omdat ze haar dierbare spulletjes niet mee zal kunnen nemen.
Want ook mijn moeder kijkt terug en vooruit in deze periode merk ik. Elk meubelstuk heeft een herinnering en geschiedenis. Telkens weer, vertelt ze hoe ze in de oorlog op woensdagavond, als oudste in een gezin met 4 kinderen, mocht mee knutselen met haar vader en ooms. Op woensdagavond in de oorlogsjaren werd er namelijk hout bewerkt bij mijn opa en oma. Mijn opa maakte de mooiste houtsnijwerken in tafels, kapstokken, spiegels en later bouwde hij ook nog een boekenkast. En die staan nu bij mijn moeder. Mijn moeder speelde en knutselde met de schaafsels. Zelf heb ik inmiddels een bijzettafeltje thuis staan, dat mijn opa in die tijd heeft gemaakt, maar de overige zware, bewerkte stukken passen niet echt in mijn modernere interieur. Achterom kijken is voor mijn moeder dierbaar en tegelijk ook pijnlijk, maar vooruitblikken net zozeer op dit moment. Dat maakt het misschien zwaarder voor haar dan het is.
Als ik dit besef voor mijn moeder, besef ik dat ook ik zelf niet helemaal in het ‘nu’ zit. Dat ook ik kijk naar wat er geweest is, en vrees voor wat er nog komt. Het haalt me uit balans. Het geeft me angst dat ik het allemaal niet red. Het geeft me de overtuiging dat ik te weinig energie kan laten vloeien in Mi Cuento en in mijn coachingspraktijk Beminzicht. Ik hou niet van alles vastleggen, ik hou van vrijheid, en ik zit compleet opgesloten in een heel strak schema, voel ik. Tot ik mezelf de vraag stel: “Maar wat is er nú?”.
En als ik me daarmee verbind, dan merk ik dat er ook andere dingen bovenkomen. Blijdschap omdát Mi Cuento bestaat en we dit jaar al twee (!) supermooie reizen hebben beleefd! Blijdschap dát ik één op één kan blijven coachen, wat ik heel graag doe, bij Beminzicht. Ik merk dat ik blij ben dat ik zoveel voor mijn moeder kan betekenen. En ik merk dat ik ook best wel trots ben op mezelf. Ik heb dit jaar een heel bedrijf uit de grond gestampt in alle heftigheid die er om mij heen was, ik doe ook nog mijn coachings en ik zorg voor een gezin én mijn moeder. En ook al is het veel; ik doe het wel maar allemaal. En sterker nog. Ik pak ook mijn momenten van ontspanning, samen met lieve vriendinnen of vrienden, of alleen. Door dit gevoel van trots te durven laten zijn, geef ik mezelf een dik vet compliment. Ik voel daarnaast ook veel dankbaarheid voor de lieve mensen om mij heen die mij ondersteunen, ieder op zijn of haar eigen manier, mijn gezin niet in de laatste plaats.
Ja, ik voel ook nog steeds het verdriet en de moeite, maar in het nú komen daar ook nog andere gevoelens bij: blijdschap, eigenwaarde en dankbaarheid. En dat houdt het nu in balans. Vooral het bewust worden daarvan.
Als ik dan ook iets kan meenemen naar 2018, dan is het dat ik vaker moet blijven bij wat er nú is. Minder vooruitvrezen en achteruitjammeren. Dat vormt voor mij de opmaak van mijn balans voor 2017.
Ik voel het nu meer dan ooit, steeds als ik mensen een hele mooie Kersttijd wens. En ik wens voor iedereen ook een ongelofelijk prachtig 2018. Maar voor dit, en alle momenten wens ik mijzelf en iedereen een bijzonder mooi “nu”.
Reactie schrijven