Ik woon in mijn geliefde Canillas de Aceituno. Het is het dorp waar ik na twee en een half jaar Nederland ben teruggekeerd en als een verloren zoon met open armen werd onthaald. De mensen hier stellen mij niet de vraag wat ik hier kom doen en waar ik het allemaal van doe, nee, ze zijn gewoon blij dat ik er ben, om wie ik ben. Daar geniet ik van. Niet teveel woorden, een oprechte lach, de warmte die spreekt uit hun enthousiasme.
Op de Plaza de la Constitución, het dorpsplein, zie ik een oudere man met een gebruind gezicht en een hoedje op. Hij is omringd door andere mannen. Achter mij gaat een deur open. Een man van ongeveer dezelfde leeftijd loopt naar het groepje mannen toe. Hij tikt de man met het hoedje op de schouder. Deze draait zich om en vervolgens zie ik twee oude vrienden met een sprankeling in de ogen elkaar omhelzen. Ook deze man is teruggekeerd na lange afwezigheid, zo lijkt het wel. Ik geniet van de vriendschap die deze mannen met elkaar verbindt.Sinds mijn (terug)reis in augustus dit jaar naar Canillas de Aceituno zijn er twee thema´s die mijn leven liefdevol beheersen; leven in het hier en nu en…….genieten.
Ik leef in een dorpje waar eenvoud troef is. Ik kijk geen tv, lees geen krant, hoor af en toe nieuwsberichten uit de boze mensen wereld die ik ter kennisgeving aanneem. Ik verbind me niet met de negativiteit en de angst die deze berichten zaaien. Binnen deze eenvoud stel ik mezelf regelmatig de vraag: "wat is voor mij vandaag, binnen de mogelijkheden van het moment, de meest ideale situatie? Wat maakt mij blij?" Ik merk dat dit me wakker houdt, dat het me op een andere manier naar het leven laat kijken. Weg van de automatismen en patronen, open voor ongekende mogelijkheden en idealen en helemaal afgestemd op 'nu'. Het voedt zo mijn genieten.
Van 2010 tot 2015 heb ik ook in dit witte dorp in Andalusië gewoond. Ik ervaar een wezenlijk verschil in genieten tussen toen en nu. Destijds kon ik gewoon niet geloven dat ik in mijn droomdecor woonde van stilte, rust, natuur, prachtige vergezichten, zuivere lucht, de eenvoud en de vriendelijkheid van de mensen hier. Ik was mijn leven in Nederland en de Nederlandse normen en waarden als normaal gaan ervaren. Destijds ervoer ik deze verwondering als genieten. Nu besef ik dat die verwondering een soort van sluier was die rond het pure genieten hing. En nadat de verwondering had plaatsgemaakt voor het besef dat dit mijn werkelijkheid was, moest ik eerst iets gepresteerd hebben, iets zinvols hebben gedaan, iemand geholpen hebben etc. Dan pas gunde ik het mezelf om te genieten.
Nu hoef ik niets meer van mezelf. Ik hoef niet nuttig te zijn of iets te presteren. Ik hoef er alleen maar te zijn. Misschien is het zelfs zo dat ik nu geniet van mezelf, van het simpelweg ZIJN, van de vrijheid en de liefde in mij. Het is alsof mijn ego/persoonlijkheid een stap opzij heeft gezet waardoor mijn ziel meer ruimte krijgt om te stralen. De sluier van de verwondering is verdwenen. En juist door te genieten, stroomt mijn leven, ook op werkgebied, als vanzelf.
In een boek las ik: ‘Maar mama, waarom zou ik me zo druk maken om de verwachtingen die de buitenwereld van me heeft? Dat weet je toch, we zijn hier toch om te genieten!’ En deze zin, uitgesproken door een zoon van 16, kwam zó diep bij me binnen. Ineens wist ik het. In het genieten komt alles samen. Dan ben je in het hier en nu, dan vertrouw je, dan ben je verbonden met het licht en de liefde in jou, dan leef je in overgave, dan leef je!! Wat een heerlijke verantwoordelijkheid om te dragen!
Geniet ze!!