Spirituele reis - Met de Billen Bloot!

Ik geef het toe: soms verzinnen wij als begeleiding tijdens jouw spirituele reis of retraite ‘verschrikkelijke’ oefeningen of opdrachten. En verschrikkelijk in de zin van uitdagend, totaal buiten je comfortzone, dingen waar gelijk alle bellen van je eigen oordeel in vol ornaat losbarsten als rooms-katholieke klokken tijdens Pasen.

 

Ook tijdens een van de afgelopen retraites die ik samen met Margit van Harten begeleid, wordt er ‘zo’n monsterlijk product’ spontaan gecreëerd door ons. Op een dag, waarbij mannelijkheid versus vrouwelijkheid als thema centraal staat, bedenken wij dat onze deelnemers zich helemaal met hun mannelijkheid (de mannen van het gezelschap) of hun vrouwelijkheid (de vrouwen van het gezelschap) mogen verbinden. Dit mogen ze doen terwijl de hele groep toekijkt, en zij langzaam schrijdend over een rode loper richting de groep lopen. Een kwetsbaar lied, dat door henzelf is uitgezocht klinkt ondertussen door de luidsprekers. En ik spreek nu van ‘hen’ en ‘ze’ maar ook ondergetekende en Margit mogen er zelf aan geloven, omdat wij dit soort spannende opdrachten eigenlijk ook altijd zelf uitvoeren, om het te ervaren, uit solidariteit en omdat wij net zozeer onze thema's meebrengen in een reis.

 

In een ratrace van de afgelopen maanden, waarin mijn vader overleed, mijn moeder’s dementieproces vervolgens met 200 km per uur in de versnelling ging, er allerhande administratieve dingen geregeld moesten worden, waar ik totaal geen kaas van had gegeten en waar ik uren uitzoekwerk aan had (in de hoop van losse administratie die ik bij mijn ouders in elke hoek van het huis aantrof), het oprichten van Mi Cuento (website bouwen, alle administratieve handelingen, contracten afsluiten met bestaande en nieuwe locaties), ben ik volledig in de overlevingsmodus geschoten merk ik. Ook mijn relatie van bijna 5 jaar stopt in diezelfde periode met een lullig whatsappje, zonder mogelijkheid tot verdere gesprekken. Veeg mij maar op!

 

Op juist díe dag merk ik dat ik het zachte vrouwelijke deel, waar ik óók mijn kracht in zie, totaal verwaarloosd en afgewezen heb. Maar mijn oordeel zegt dat dat zachte, sensuele, vrouwelijke, niet goed genoeg is, er niet (meer) mag zijn. Ik voel me ontoereikend als ik op de loper sta. Ik voel me niet gezien door anderen in de prachtige vrouw die ik ben (en uiteindelijk dus niet door mezelf). Terwijl ik mijn beide voeten op de aarde neerzet, mezelf opricht als die vrouwelijke vrouw die ik wil zijn, gieren de zenuwen door mijn lijf. Enorm kwetsbaar schrijd ik op een gegeven moment over de rode loper. Stap voor stap. Ik hoor de door mijzelf voor deze oefening uitgekozen tranentrekker “I am ready for love" van India Arie door de luidspreker, en god wat ben ik er klaar voor om die oprechte liefde te kunnen voelen en niet meer de afwijzing. Mezelf helemaal een keer de sensuele sexy vrouw voelen, die ik diep van binnen ben, maar die anderen van buiten vaak niet zien of te zien krijgen. Bij de groep aangekomen, vertel ik snotterend mijn verhaal. Ik ga helemaal met de billen bloot, net als onze deelnemers, stuk voor stuk.

 

Iedereen ziet er prachtig uit op die rode loper en ik maak bijzondere foto’s van de deelnemers. Als ik later een foto zie van mijzelf, die een deelneemster van mij maakte tijdens de red carpet walk, zie ik duidelijk mijn kwetsbaarheid en mijn moed, de onwennigheid en het vertrouwen. Het ontroert me.

Ook Margit maakt een mooi proces mee en vindt het doodeng om zelf op de loper te gaan. Later hoeven we niet eens na te bespreken met elkaar. We kijken elkaar begrijpend aan, glimlachen om onze eigen blote billen en stellen onszelf de retorische vraag “waarom doen wij onszelf dit toch steeds aan?”.

 

Jij weet beslist ook het antwoord op die vraag…

 

Heb het goed met jezelf vandaag,

Ans